Jan Grabowski – Finek; Rozdział VIII.

Przeczytaj

Co się działo gdy koszyk z pieskami znalazł się tuż przy łóżku Dzidzi! Czy warto o tym pisać? Przecież tak łatwo to sobie wyobrazić!

Tym więcej było radości i uciechy, że lekarz pozwolił Dzidzi przejść z łóżka na fotel. Mogła więc siedząc przyglądać się psiakom, które zaraz po wyjściu z koszyka rozpoczęły zaznajamiać się z nowym mieszkaniem.

Finek wytoczył się z koszyka! I zaczął natychmiast starannie badać podłogę.

Z noskiem przy ziemi krążył tu i tam po pokoju. Obiegł dokoła nogi fotela, na którym siedziała Dzidzia. Przysiadł na chwilę. Później jak strzała puścił się przed siebie. Prosto w to miejsce, gdzie połyskiwała na podłodze plama słoneczna! Po drodze natrafił na frędzle dywanu, który leżał pod stołem. Zaplątał się w nie. Usiadł. I pomrukując gniewnie, zaczął targać za róg dywanu. A czynił to z takim wysiłkiem, że co chwila przewracał się na ziemię.

Walka z dywanem nie zajęła go jednak na dłużej.

Świat jest tak wielki i tyle w nim rzeczy ciekawych!

Finek ujrzał przed sobą coś wielkiego, coś potwornego, sterczącego wprost z podłogi. Zbliżył się. Powąchał ostrożnie. Obszedł dokoła. Szczeknął raz i drugi na nogę stołu. I poszedł dalej.

A pędził szybko! Węszył zawzięcie! Bo szedł smugą jakiegoś mocnego zapachu! Bardzo ciekawego zapachu! Takiego zapachu nie wąchał dotąd nigdy!

Pędząc tak uderzył łebkiem w coś wielkiego, miękkiego, coś, co cofnęło się od uderzenia. Niespodziewane to spotkanie tak zastanowiło Finka, że siadł. Kręcił główką to w jedną, to w drugą stronę. I przyglądał się spod oka olbrzymiemu potworowi, który zastąpił mu drogę. Potoczył się on po podłodze najpierw dość szybko, jakby spłoszony. Później sunął coraz wolniej. Aż wreszcie zatrzymał się w miejscu.

„Aha! Ucieka! Boi się!” — pomyślał Finek.

I skoczył naprzód! Obskakiwał wroga dokoła, a poszczekiwał przy tym groźnie i przypadał do ziemi.

Potwór ani drgnął. Wówczas Finek ostrożniutko wysunął naprzód czarny nosek. Zaciągnął się zapachem raz i drugi.

— Co to może być? — zastanawiał się. — Ze wszystkich stron pachnie jednakowo! A tak dziwnie, że aż w nosie kręci! Nie ma ogona ani głowy! Nie widać też łapek! Zobaczymy, czy to jest gładkie, czy też włochate.

Przysunął nosek tuż do potwora i trącił go lekko. Potwór się cofnął.

— Boi się? Boi! Gonić go! Gonić! — szczeknął Finek i skoczył ku nieznanemu straszydłu.

Bił go łapką! Popychał noskiem! Rzucał się z wrzaskiem na strasznego, a pokonanego przez siebie wroga! Uciekał on zresztą przed Finkiem, aż się kurzyło.

Bo tym wrogiem była piłka Dzidzi.
W pogoni za piłką Finek wpadł za otomanę. Dostał się w ciemny, długi korytarz pomiędzy tyłem otomany a ścianą. Spacer wzdłuż tego korytarza bardzo mu się podobał. Przebiegł więc kilkakrotnie tam i z powrotem. A nie chcąc wracać poprzednią drogą, przesunął się pod dnem sofy.

Wypadł na pokój. Podskoczył. Szczeknął. Trafił znów na dywan. Siadł. Kiwnął się raz w przód, raz w tył. Położył. Podwinął nóżki pod siebie. I natychmiast zasnął jak kamień.

Bielasek poczynał sobie całkiem inaczej.

Nie myślał on o jakichkolwiek podróżach! Ani mu w głowie były jakiekolwiek wyprawy do nieznanych krain! Przeciwnie! Olbrzymi pokój zapełniony nieznanymi meblami, zapachy obce i jakieś niesamowite — wszystko to napawało go strachem. Najchętniej schowałby się z powrotem do koszyka! Nie pragnął nic widzieć! Nie chciał czuć tego dziwnego świata, w którym się znalazł! Nowe zapachy nic go nie obchodziły!

Lecz koszyk był zbyt wysoki! Nie tak to łatwo było się doń wdrapać z powrotem!

Na próżno się wspinał, podreptywał na tylnych nóżkach! Na próżno jękliwie i żałośnie prosił, by brzeg koszyka zniżył się do niego!

Zniechęciły go wreszcie te próżne wysiłki. Usiadł więc i rozejrzał się. Dostrzegł tuż blisko obok siebie pudełko łubiane. Dzidzia chowała w tym pudle zabawki. Ostrożniutko podsunął się ku temu pudłu. Przypomniało mu ono paczkę drewnianą. Kochaną, miłą, dobrze znaną paczkę! Sypiał w niej z matką i Finkiem!

Obszedł pudełko dokoła, nawołując to Plotę, to brata. Nikt mu jednak nie odpowiadał. Bielasek uczuł się nagle bardzo samotny! Wydawało mu się, że się zabłąkał na wielkim przestworzu obcego świata! Przestał też nagle krążyć koło pudła. Siadł na podłodze. Zapłakał z cicha. Zawył. I oddał się najczarniejszej rozpaczy!

Płakał tak żałośnie, tak przenikliwie, tak się łzawo rozwodził nad swoim losem, że słuchać nie można było!
Dzidzia wzięła go na ręce. Pociągnął kilka razy zapłakanym noskiem. Jęknął boleśnie raz i drugi! Ale coraz już ciszej. Wsunął wreszcie nosek tam, gdzie z uchylonej kołdry zrobiła się fałda. I zasnął. Ale jeszcze przez sen wzdychał. I od czasu do czasu pojękiwał żałośliwie.