Marek Monikowski – Nauki leniwej kotki

Przeczytaj

Tłumaczyła pani kotka synkowi,
Że nie warto się ruszać zza pieca,
Bo świat wcale nie jest taki wesoły,
A za progiem mnóstwo złego go czeka.

Pies sąsiada z zębiskami, że ho, ho!
Tak ostrymi i twardymi jak ciernie,
Co uwielbia szarpać koty za ogon,
Obszczekując je przy tym bezczelnie.

Lub elegant z kurnika – kogucik,
Niby trudno o kogoś milszego,
A z pazurami potrafi się rzucić
I boleśnie podziobać do tego.

Drabiny robią na ludzką miarę,
Na każdy szczebel wspinać się trzeba,
A słońce takie strasznie jest jasne,
Że się na niego popatrzeć nie da.

„Nie ma na świecie nic ciekawego!-
Mówiła coraz bardziej znudzona-
Chmury są białe, niebieskie niebo,
A trawa zawsze tylko zielona!”

Wreszcie zmorzył kotkę sen błogi,
Sen przepiękny, nad wszelkie pojęcie,
Przyśnił¸ jej się szmat mlecznej drogi
Z setką myszy na każdym zakręcie.

A kot mały wlazł na parapet
I oglądał wszystko z zachwytem
Puszystą, zieloną trawę
I niebo chmurami spowite.

Wiersz ukazał się także w wersji książkowej nakładem, nieistniejącego już, częstochowskiego wydawnictwa Dom Książki.