Katarzyna Puszczewicz – Ziemska przygoda Pulsara – Cz. 5. Zuzia o błękitnych oczach

Posłuchaj ?

Przeczytaj ?

Na placu zabaw, wśród tłumu dzieci, zauważyłem małą dziewczynkę o pszenicznych warkoczykach i wielkich błękitnych, smutnych oczach. Nie bawiła się jak inne dzieci tylko z daleka przyglądała się ich zabawie. Zawstydzona, nieśmiała siedziała jakby przykuta do miejsca Po jej policzkach spływały łzy. Postanowił dowiedzieć się co się stało.
-Jak masz na imię ?- zagadnąłem.
-Nazywam się Zuzia
-Czy ktoś cię skrzywdził?- zapytałem
-Jest mi strasznie smutno i źle. Nikt nie chce się ze mną bawić . Nie mam drogiej komórki i ładnych zabawek, a moje ubrania nie są takie, jak noszą moje koleżanki. Czuje się gorsza od innych.
-Czy uważasz, że ubranie i komórka są najważniejsze w ocenie człowieka?
-No, niby nie – odparła dziewczynka – ale moi rodzice są biedni, więc i tak nie mogę nikomu dorównać.
-Mylisz się – odparł Pulsar. – Największym bogactwem człowieka jest jego serce. To ono decyduje o tym czy jesteś bogaty. Życzliwość i uśmiech dla innych są najważniejsze. Wiesz Zuziu, usłyszałem gdzieś taki wierszyk : „Tak mało na świecie dobroci, a tyle jej ludziom potrzeba, więc podziel się choćby uśmiechem, a Ziemia się zbliży do Nieba”.
Zuzię głęboko poruszyły te słowa i postanowiła, że od dziś będzie rozdawać uśmiechy jak cukierki. Najważniejsze jest to, że nigdy się nie wyczerpią i każdego może nimi obdarować. Posiada takie bogactwo, którego nigdy nie zabraknie.
Roześmiana ucałowała Pulsara w policzek. – Dziękuję ci -wyszeptała mu prosto do ucha..Teraz wiem, że jestem bogata i mogę swoim bogactwem dzielić się z innymi. Będę je rozdawać wszystkim, których spotkam na swej drodze. Bardzo chciałabym, żeby jak najwięcej dzieci było szczęśliwych i miało hojne serca.
Pulsar patrzył na odchodząca w wesołych podskokach dziewczynkę i cieszył się razem z nią.