Kasia Keller – Z KAJETU KAJETANA. Pogromcy Pogora (Wydawnictwo Kocur Bury) – fragmenty (rozdziały 9. i 10.)

Posłuchaj ?

Przeczytaj ?

ROZDZIAŁ 9.

Gra nadal nie reagowała, więc zupełnie wyjątkowo ja zareagowałem na wołanie mamy.
– Dzieci, obiad!
Jakież było jej zdziwienie, gdy do stołu zasiadłem pierwszy.
Po obiedzie, zgodnie z zapowiedzią, zjawił się Nick. Poszliśmy do mnie na górę. Nicpoń zachowywał się jakoś dziwnie, cały czas wgapiał się w ekran lapka.
– Co ty, uzależniłeś się, czy co? – spytałem.
– To nie to, stało się coś dziwnego – odparł.
– Co takiego?
– A nie będziesz się śmiał?
– Słowo. Chyba, że to będzie bardzo zabawne.
– Nie, nie będzie. Hmm… – zaczął niepewnie – kiedy pisałem do ciebie na czacie i nie odpisywałeś, pomyślałem, że mama dała ci szlaban za uwagę. Chwilę sobie poklikałem i znalazłem Pogora.
– Dopadłeś go? – przerwałem mu.
– Nie, nie dopadłem. Stało się coś… dziwnego. Na pewno nie będziesz się śmiał?
– Przysięgam – położyłem trzy palce na sercu.
– Zobaczyłem, że Pogor wychodzi z czyjegoś domu – Nick zrobił wymowną pauzę. – To był twój dom, Kajet.
– Jak to mój dom? W grze?
– To był twój dom, ten, taki sam! Twoje drzwi z witrażem, z takim samym odpryskiem przy dolnym zawiasie, twoja furtka z naklejką na skrzynce na listy, co ją Kaja przylepiła w zeszłym tygodniu. Nawet były klomby twojej mamy, te z bratkami. Pogor wyszedł z twojego domu. Kajet, ja nic z tego nie rozumiem.
Za to ja pomału zaczynałem rozumieć wszystko.
ALE TO PRZECIEŻ NIEMOŻLIWE.

ROZDZIAŁ 10.

Po kolacji pokazałem uwagę mamie. Była bardzo zła. Jednak zanim doszło do wypowiedzenia magicznych słów „Masz szlaban!”, do domu wpadł zaaferowany tata. Tak zamaszyście postawił siatki z zakupami na kuchennym blacie, że aż jedna z nich się przewróciła i wyturlały się z niej jabłka.
– Nie uwierzycie, co się stało! Najpierw jakiś szaleniec wbiegł mi wprost pod maskę samochodu. Wiosna, ciepło, a ten w długim płaszczu i kapeluszu, jak wycięty z komiksu.
– Nic mu się nie stało? – spytała pośpiesznie mama.
– Nie, ale ledwo zahamowałem. A ten nawet się nie obejrzał, tylko zwiał, jakby go ktoś gonił.
– Może faktycznie ktoś go gonił? – pomyślałem na głos.
Chyba musiałem mieć głupią minę, bo tata spytał:
– Znasz go?
– Nie, skąd – odpowiedziałem szybko. – Tak tylko mówię.
– Ale to nie wszystko – ciągnął tata. – To, co zobaczyłem później, to się nadaje do telewizji, zresztą wóz regionalnej stacji już stał, więc pewnie będą jakieś relacje. Na orliku stało wielkie stado krów, chyba w życiu nie widziałem tylu krów w jednym miejscu! Zatrzymałem samochód i poszedłem sprawdzić, co tam się dzieje. Pomiędzy krowami biegali rozwścieczeni ludzie, krzyczeli, sprawdzali krowom kolczyki. Zorientowałem się, że to chyba właściciele, którzy próbowali namierzyć swoje uciekinierki. Ktoś z tłumu gapiów żartował, że krowy chciały rozegrać mecz, inni zastanawiali się, jak one się tu znalazły i że to chyba wszystkie krowy z calutkiej gminy. Na to przyjechały trzy wozy straży pożarnej, zrobiło się zamieszanie. Mówię wam, to jakieś jaja!
– Wojtek! – ostrzegawczo zawołała mama.
– Znaczy, jakieś cuda – szybko poprawił się tata.
Długo jeszcze opowiadał o krowach, zastanawiał się, czy ten szaleniec na masce to tylko zbieg okoliczności, czy raczej autor krowiego zamieszania. A mnie dopadały coraz większe wątpliwości – czy to możliwe, że psuj naprawdę wydostał się z gry?
A z uwagą, w zasadzie dzięki szaleńcowi, tym razem mi się upiekło.
DZIĘKI CI, SZALEŃCZE W KAPELUSZU!