Jacek Cudny – Różyczka

Posłuchaj

Przeczytaj

Lód się topi. Śnieg gdzieś znika.
Zima zwiewa. Szybko zmyka.
Słońce czeka już na wiosnę.

„Jaka będę gdy dorosnę?”
– myśli pewna panieneczka
gdzieś w zaciszu ogródeczka –
„Czy różowa? Żółta? Biała?
Może będę złota cała!”
Ta ciekawska to różyczka.

Obok rośnie jej siostrzyczka.
Mówi ona: „Słuchaj mała.
Ja już nie raz zakwitałam.
Kiedy latem Słońce chwycę
zapachami wnet zachwycę.
Trafię zaraz do koszyka.
A ty nie, bo jesteś… dzika.”

Gdy to róża powiedziała,
wnet różyczka posmutniała.

Przyszło lato do ogrodu –
czas zapachów oraz miodu.

Pani róża (to ta duża)
swym zapachem wręcz odurza.
Jak królowa na swym tronie,
siedzi dumnie. Gdzie? W wazonie!

A różyczka (to ta mała)
humor szybko odzyskała,
bo zakwitła setką kwiatów.
Pachnie tęczą aromatów.
Bzyczą wokół przyjaciele,
głównie pszczółki oraz trzmiele.

Wkrótce przyszedł ciepły wrzesień,
a z nim piękna, złota jesień.

Pani róża wnet przekwitnie.
Potem jej pogoda zbrzydnie.
Będzie marzyć by do maja
pobalować w ciepłych krajach.

A różyczka? Ta pracuje.
Ona przecież owocuje.
Z jej owoców będzie sok.
Zdrowie da przez cały rok.

I choć róża jest z niej dzika
trafi jednak do… koszyka.