Maria Konopnicka – Szkolne przygody Pimpusia Sadełko – 14. Postanowienie.

Przeczytaj

W nocy lament… Co takiego?
A to Pimpuś miauczy srodze.
Kawał futra brak na grzbiecie,
Po psich zębach znak na nodze…

Wstaje pani Matusowa:
Kataplazmy, szarpie, plastry…
— Ach już nigdy — stękał Pimpuś —
Nie zaczepię psiej hałastry.

Całą noc biegały koty,
Ten z miseczką, ten ze świecą…
Aż nad ranem ledwo Pimpuś
Obwiązany usnął nieco.

Długie potem przyszły chwile
Rozmyślania i niemocy.
Nieraz Pimpuś i zapłakał
W swem łóżeczku siedząc w nocy.

— Ach! Cóżem ja, nieszczęśliwy,
Najlepszego zrobił w świecie!
Jakże teraz się rodzicom
Pokażę z tą łatą w grzbiecie!…

— Ach! Czekają oni ze mnie
I pociechy i podpory…
A ja, próżniak niegodziwy,
Cóżem zrobił do tej pory?

Drogi tato! Droga mamo!
Miły domku mój rodzinny!
Już ja teraz się poprawię
I zupełnie będę inny!

Przebacz, przebacz, drogi tato!
Błogosław mi, mamo droga!
Wasz jedynak teraz będzie
Pierwszym uczniem
z „Pod pieroga”.

Czy dotrzyma Pimpuś słowa,
Oto ja się już nie boję!
Któżby ojca, matkę drogą
Chciał zasmucić, dziatki moje?