Julian Tuwim – Mowa ptaków

Przeczytaj

Kto z was mowę pta­ków zna?
Nikt-i tyl­ko je­den ja.
Chrzęst i sze­lest, szep­ty cisz,
W szme­rach trzci­ny ci­cho śnisz,
Ćwir-ćwir-ćwir i tiju-fit,
A to zna­czy: za­raz świt,
Za­raz drgną ró­żo­we zo­rze,
Bo i cóż to zna­czyć może?
Cóż, cóż,

Jak nie świt wio­sen­nych zórz?
Ćwir-ćwir-ćwir i tiju-fit,
Cyt…

Jesz­cze nic? A może już?
Mo­kre list­ki po­lnych róż,
Bla­de kro­ple chłod­nych roś,
Wiew, wes­tchnie­nie, ja­kiś glos:
„Tiju-tiju-tiju-fit”…
Tak, tak, tak, lecz ci­cho, cyt,
A to zna­czy: Cóż, czy wiesz?
Wiem, nie po­wiem… Ja wiem też.
Tak, to to… Któż wy­tłu­ma­czy,
Że to coś in­ne­go zna­czy?
Cóż, cóż?
Czy to, czy to, czy to już?

Kuku, tiju, ćwir i fit,
Cyt — a może to już świt?

Ni to tan, ni nuty ton,
Coś z da­le­kich, le­śnych stron,
Sze­lest, ci­sza, szept i szmer?
Czyj to, czyj to, czyj to szmer?
Li­ście? Trzci­ny? Tra­wy? Cóż?
Szum śród ci­szy su­chych zbóż?
Może tak, a może nie,
Ma­rzę, nucę, słod­ko śnię,
Ćwir-ćwir-ćwir przez pola leci,
A to zna­czy: słoń­ce świe­ci,
Z gąsz­czy pta­szek ptasz­ka zwie,
Tak, to to… A je­śli nie?
Tak, to to… A je­śli tak,
To zro­zu­mie pta­ka ptak,
To zro­zu­miem tak­że ja,
Jaką piosn­kę las mi gra:
Że już tiju-tiju-fit,
A to zna­czy — że już świt.