Joanna Monika Litwin – Krótkie bajeczki dla chorej córeczki – Bajeczka o niezgodnych motylach [Wydawnictwo Impuls]

Przeczytaj

Właśnie zaczął się drugi miesiąc wakacji. Słońce pięknie świeciło i przyjemnie grzało. Ptaki leniwie ćwierkały na gałęzi starej lipy. Grześ i Tomek byli braćmi, a na dodatek bliźniakami. Mieli po dziewięć lat. Śmiali się, że mają osiemnaście, więc są już dorośli. Większość czasu spędzali na wspólnych zabawach i chociaż myśleli bardzo podobnie, często nie zgadzali się ze sobą. Zawsze jednak potrafili znaleźć wspólne rozwiązanie. Tak też było i tego wieczora, kiedy mama wróciła z pracy i powiedziała radosnym głosem:
– Od jutra mam urlop! Czy są jakieś propozycje na jutrzejszy dzień?
– Chodźmy do kina! – zawołał Tomek.
– Albo nad zalew! – odezwał się Grześ.
Mama chłopców została dosłownie zasypana gradem pomysłów! Niestety, dzieci nie zgadzały się ze sobą. Kiedy po dziesięciu minutach nie zostało rozstrzygnięte, czy kolejny dzień rodzina spędzi w parku, kinie czy nad wodą, mama zdecydowanym głosem orzekła:
– Dobrze. Wystarczy tych pomysłów. Teraz idę przygotować kolację, a wy wybierzcie wspólnie, co jutro będziemy robić. Wiem, że potraficie się dogadać. Przecież nie jesteście jak te dwa motyle, o których wam wczoraj opowiadałam.
Chłopcy dobrze pamiętali tę bajkę i wiedzieli, jak zakończyła się historia o dwóch niezgodnych motylach.

. : . : . : . : . : . : . : . : .

Pewnego ranka, kiedy słonko było już wysoko na niebie, dwa błękitne motyle obudziły się ze snu.
– Ach, jaki miałem cudny sen! – westchnął jeden z nich, Modraszek.
– Co ci się śniło? – spytał drugi, Błękitek, opłukując zaspaną twarz kroplą rosy.
– Śnił mi się pyszny pyłek z pięknych kolorowych kwiatów! Nawet we śnie czułem ich smak – odpowiedział Modraszek.
– Wiesz – powiedział cicho drugi motyl. – Zgłodniałem od tego twojego snu. Może polecimy gdzieś i poszukamy śniadania. Tylko musimy się śpieszyć, bo zbiera się na duży deszcz.
– Masz rację. – Modraszek spojrzał w górę. – Na niebie jest coraz więcej ciemnych chmur. Powinniśmy zaraz lecieć, inaczej będziemy cały dzień głodni. Ruszajmy więc w drogę! Na polanie jest mnóstwo pięknych kwiatów.
– Nie chcę na polanę! – zawołał Błękitek. – Znam lepsze miejsce, na skraju lasu. Tam to dopiero są okazy kwiatów!
– Nie, to nie! Ale do lasu nie lecę! – denerwował się przyjaciel. – Lepiej już polećmy na wrzosowisko. Mniam! – oblizał się motylek.
– Na wrzosowisko?! Ale wymyśliłeś! – oburzył się Błękitek. – Przecież wiesz, że nie lubię wrzosowego pyłku. Lećmy do ogrodu!
– Tylko nie do ogrodu! – Modraszek był przerażony. – Tam mieszka ten okropny kot. Ostatnio omal nie złapał mnie za skrzydełko. Nie lecę!
Dwa śliczne, choć chyba niezbyt mądre motylki sprzeczały się ze sobą i nie zauważyły, że z nieba zaczął kropić deszcz. Dopiero kiedy rozpadało się na dobre, zrozumiały, że jest już za późno nawet na to, aby dolecieć do najbliższych stokrotek.
Niestety, brak zgody sprawił, że Modraszek i Błękitek zostali w domu głodni przez cały dzień.

. : . : . : . : . : . : . : . : .

Kiedy mama skończyła przygotowywać posiłek, zawołała swoich synków:
– Kolacja!
– Mamo – odezwał się Grześ. – My już wiemy, co chcielibyśmy jutro robić.
– Tak? – Mama spojrzała pytająco na dzieci.
– Pojedźmy na wycieczkę rowerową do lasu! – zawołał Tomek.
– Doskonały wybór. – Mama pochwaliła pomysł. – Zaraz po kolacji przygotujemy rowery.
Wszyscy wiedzieli, że jutrzejszy dzień będzie wspaniały. A to za sprawą dwóch zgodnych bliźniaków!