Joanna Monika Litwin – Krótkie bajeczki dla chorej córeczki – Bajeczka o myszce podróżniczce [Wydawnictwo Impuls]

Przeczytaj

Wakacje mijały bardzo szybko. Właściwie zostało ich już zupełnie niewiele. Rodzice Marka pomyśleli, że chłopcu dobrze zrobiłby jeszcze jakiś niedługi wyjazd, zanim wróci do szkoły. Marek zdał do drugiej klasy, zawsze bardzo sumienie podchodził do swoich uczniowskich obowiązków, więc pobyt gdzieś na łonie przyrody przydałby mu się z całą pewnością.
– Synku – powiedział tata – jeśli chcesz, możemy jeszcze gdzieś się wybrać.
– Kiedy? – zapytał szybko chłopiec.
– Za trzy dni – odpowiedziała mu mama. – Gdzie wolałbyś pojechać, nad morze, w góry, czy nad jezioro?
– Jeszcze nie wiem. Muszę się zastanowić – odpowiedział Marek i dodał – Strasznie się cieszę!
– Więc gdzie? – dopytywał się tata. – Nie mamy za wiele czasu.
– Powiem za trzy dni – powiedział po namyśle chłopiec. – Przed wyjazdem.
– Przed samym wyjazdem?! – Mama była wyraźnie zaskoczona. – Tak się nie da. To za późno.
– Ojej! Co to za różnica? – dziwił się Marek.
– Musimy się wcześniej spakować – wyjaśnił tata.
– E, tam! Wrzucimy do torby cokolwiek i po sprawie. – Chłopiec nie wiedział, dlaczego rodzice tak dziwnie się zachowują.
– Ach, tak! – uśmiechnął się tata. – Więc nie ma dla ciebie znaczenia, że na przykład po morskim brzegu będziesz spacerował w traperach albo po górach biegał z kajakiem?
– No… raczej bym tak nie chciał – odpowiedział zaskoczony Marek.
– Sam więc widzisz, że spakować trzeba się trochę wcześniej, a jeszcze wcześniej należy ustalić cel swojej wyprawy – wyjaśniła mama, a tata śmiał się, przypominając sobie pewną bajeczkę.
– Właśnie!.. – śmiał się. – Właśnie, coś mi się przypomniało!
– Bajka? – zapytał Marek. – Opowiesz mi?
– Jasne, synu! Z przyjemnością!

. : . : . : . : . : . : . : . : .

Historia ta wydarzyła się dawno temu, w czasach, kiedy rycerze mieszkali w wielkich zamkach, a na świecie królowały magia i czary. W jednym z takich zamczysk mieszkała mała mysz. Żyło jej się nie najgorzej. Spała w rycerskiej komnacie, tuż obok rycerskiego łoża. Jadała w rycerskich salach, zbierając okruchy, które spadały pod stół prosto do jej łapek. Uwielbiała bale, ale najbardziej ze wszystkiego lubiła rycerskie turnieje. Chowała się wówczas pod zbroje jednego z rycerzy
i udawała, że to ona jest bohaterką dnia.
Wiele razy słyszała, jak rycerze opowiadali o swoich dalekich wyprawach, odległych krainach, gdzie wszędzie są same jeziora. O morzu, na którym najlepsze okręty rozbijają się o skały. Nic więc dziwnego, że zapragnęła poznać świat. Poszła zatem do swego przyjaciela szczura Bonifacego i powiedziała:
– Bonifacy, jutro ruszam na wyprawę.
Szczur, który wiele lat spędził na tułaczce, spojrzał tylko na mysz i odpowiedział jej:
– Skoro to jest twoje marzenie… idź. Tylko pamiętaj, do wyprawy należy się odpowiednio przygotować.
Ale mysz już go nie słuchała. Pobiegła prędko do swojej kryjówki, wzięła mały tobołek z okruchami i ruszyła w drogę.
Kiedy stanęła za zwodzonym mostem, rozejrzała się dookoła i powiedziała do siebie:
– Niech zdecyduje los. Ruszę w tę stronę, gdzie poleci piórko! – mówiąc te słowa, rzuciła małym piórkiem w górę i ruszyła jego śladem. Bardzo szybko okazało się, że myszka źle się przygotowała do swojej wycieczki. Prawdę mówiąc, wcale się do niej nie przygotowała! W miarę jak się oddalała, robiło się coraz chłodniej, a ona nie miała nic oprócz lekkiej koszuli. Wkrótce zaczął padać deszcz, a mała myszka miała na nogach jedynie zwiewne klapeczki. Po trzech dniach ciężkiej i męczącej wędrówki mysz dotarła nad morze. Deszcz wciąż padał, więc na zabawę z falami wcale nie miała ochoty. Zrezygnowana postanowiła wrócić do domu. Po drodze myślała o tym, co chciał jej powiedzieć szczur Bonifacy.
– Miał rację – pomyślała. – Trzeba się było zastanowić i przygotować.
Po kilku dniach wędrówki, przemoczona i głodna, dotarła do zamku. Nad brzegiem fosy z ciepłym kocem czekał już na nią jej przyjaciel. Nie mówiąc ani słowa, zaprowadził mysz do jej przytulnego gniazdka pod rycerskim łożem:
– Jeśli będziesz kiedyś chciała, pomogę ci się przygotować do kolejnej wędrówki – powiedział.

. : . : . : . : . : . : . : . : .

– Rzeczywiście! – przyznał Marek. – Strasznie śmieszna była ta
mysz!
– Tak myślisz? – tata próbował zachować poważną minę.
– Ja w każdym razie idę się zastanowić nad celem naszej wyprawy. – powiedział chłopiec, czerwieniąc się odrobinę. – W końcu przecież nie chcielibyście na przykład pływać w morzu w kaloszach rybackich!
Tata i mama uśmiechnęli się tylko do synka, podając mu mapę.