Joanna Monika Litwin – Krótkie bajeczki dla chorej córeczki – Bajeczka o młodym orle [Wydawnictwo Impuls]

Przeczytaj

W pewnym mieście, które leżało tuż nad rzeką, mieszkał kiedyś chłopiec wraz z rodzicami. Miał własny pokój, ukochanego psa, zabawnego chomiczka i kilka małych kolorowych rybek, na które uwielbiał patrzeć wieczorami, kiedy strasznie się nudził. Chłopiec ten miał na imię Łukasz.

Łukasz miał prawie osiem lat i potrafił sam zrobić wiele rzeczy,
Wiedział o tym tata, wiedziała mama. Dlatego często prosili synka o pomoc. Chłopiec sam karmił swoje zwierzęta, czesał psa, czyścił klatkę chomikowi. Poza tym potrafił odkurzyć własny pokój czy zrobić sobie kanapkę, kiedy był głodny. Oprócz tych wszystkich rzeczy Łukasz ładnie rysował, lepił z plasteliny i budował wspaniałe pojazdy z klocków lego.
Któregoś dnia chłopiec wrócił ze szkoły bardzo smutny. Nie mówiąc ani słowa, poszedł do swojego pokoju. Tata, który zauważył, że jego syn jest w nie najlepszym humorze, poszedł za nim. Gdy wszedł do pokoju, Łukasz siedział przy oknie i zamyślony patrzył w dal.
– Czy mogę ci jakoś pomóc? – zapytał tata.
– Nigdy mi się to nie uda – odpowiedział smutno chłopiec.
– Co ci się nie uda? – Tata zmartwił się trochę miną swego syna.
– Pani dała mi rolę. – Łukasz usiadł na dywanie. – W sobotę będzie przedstawienie dla maluchów i ich rodziców. Nie dam rady. Nie wyjdę na scenę przed tak dużą publiczność!
Tata Łukasza wiedział, że dotąd jego synek nie występował przed tyloma widzami. Usiadł więc obok niego i powiedział:
– Wiem, że to dla ciebie coś nowego. Ale te dzieciaki to naprawdę miła publiczność. Poza tym, jeśli nie spróbujesz, nigdy się nie przekonasz, jak jest w rzeczywistości. Przecież robiłeś już wiele rozmaitych rzeczy, czasami nawet bardzo trudnych. Oczywiście, nie zawsze nam się wszystko udaje, ale to nie jest powód, aby od razu z czegoś rezygnować. Przypomniała mi się pewna historia. Jej bohaterem jest młody
ptak, orzeł. Opowiem ci ją, a potem zorganizujemy publiczność i zrobimy małe przedstawienie. Może to pozwoli ci przezwyciężyć strach.

. : . : . : . : . : . : . : . : .

Wysoko w górach, wśród chmur, w wielkim gnieździe pod czujnym okiem mamy orlicy dorastało małe pisklę. Codziennie stawało się większe, coraz bardziej obrastało w piórka i każdego dnia było coraz silniejsze. Kiedy tylko słonko wschodziło na błękitnym niebie, młode pisklę wychylało nieśmiało główkę za gniazdo i spoglądało w dal.
– Mamo – pytało, patrząc daleko przed siebie – co tam jest?
– Cały świat – odpowiadała cierpliwie orlica. – Niedługo sam poznasz to wszystko.
– Ale jak? – pytało wciąż małe orlątko.
– Kiedy już nauczysz się latać.
Czekało więc pisklę, aż urosną mu skrzydła i pokryją się piórami. Tymczasem spoglądało w dal i marzyło o wielkich i małych podróżach. Wyobrażało sobie drzewa, rzeki, wodospady, wąwozy i zwierzęta, o których codziennie opowiadała mu mama. Każdego dnia, zaraz po śniadaniu stawało na swoich coraz silniejszych nogach i ćwiczyło ruchy skrzydeł. Pewnego dnia mama orlica powiedziała:
– Już czas, mój orle. Dziś polecisz.
– Już dziś? – spytał nieśmiało młody orzeł, wyglądając z gniazda.

Chociaż tak bardzo czekał na ten dzień, wcale się nie cieszył. Przerażała go myśl o tym, że znajdzie się nagle w powietrzu zupełnie sam.
– Będę cały czas przy tobie – odezwała się mama, czując lęk swojego malca.
– Nie dam rady. Nigdy mi się to nie uda – stwierdził z przerażeniem synek orlicy.
– Jeśli nie spróbujesz, nigdy się tego nie dowiesz…
Niestety, tego dnia młody orzeł nie wyleciał z gniazda. Przez kolejne kilka dni tylko spoglądał hen daleko, obserwując, jak inne orły po znają już „świat”. Aż w końcu, któregoś ranka, zbliżył się do krawędzi gniazda, wziął głęboki wdech, rozpostarł swoje duże skrzydła, zamknął oczy i wyskoczył! Kiedy odważył się je otworzyć, ukazał się przed nim świat, jakiego dotąd nie oglądał. Wszystko, co zobaczył, było takie nowe i takie piękne, że nie potrafił myśleć o niczym innym. Zapomniał o strachu i wysokości. Lęk wypadł z gniazda razem z nim i zniknął gdzieś w chmurach. Młody orzeł mógł teraz na własne oczy podziwiać to wszystko, o czym opowiadała mu jego matka.
– Pięknie, mój orle! – Usłyszał jej głos. Była tuż obok, tak jak obiecała. – Ale na dziś już wystarczy.
Kiedy wracali do gniazda, młody ptak pomyślał tylko: „Szkoda, że tak długo się wahałem. To jest naprawdę cudowne i wcale nie było takie trudne, jak myślałem”.

. : . : . : . : . : . : . : . : .

Tata Łukasza skończył swą opowieść, a chłopiec wciąż siedział zamyślony obok niego. Po chwili jednak się odezwał:
– Zaproszę kolegę i dziadków. Będzie jaszcze mama i Karolinka
z Michałem. Zrobimy wspaniałe przedstawienie! Ja zagram młodego orła, a ty jego tatę. Może jutro w szkole powiem pani, że wezmę udział w przedstawieniu dla maluchów.
– Próbować trzeba zawsze – powiedział tata, gładząc syna po głowie. – Nawet wówczas, gdy trochę się boimy.